Barre Keestocht En Slagroom Voor Humberto Tan

humberto tan

bossche bol
een dag nadat ik mijn advertentie had geplaatst werd ik gebeld door mijn moeder. ze zei: kees je mag bij humberto tan op verjaardag komen. toen verbaasde me dat nog, waarom zou iemand eigenlijk een vreemde uitnodigen, waarom zou humberto tan een vreemde uitnodigen op zijn verjaardag. ik ben er nog steeds niet helemaal achter. sommigen smeken me zelfs of ik alsjeblieft langs wil komen.  ik krijg wel de indruk dat ik hier en daar gezien word als een clown of een rariteit als een grappig mongooltje bijna. ongetwijfeld heb ik het daar zelf naar gemaakt, en toen ik vorige week een slagroomtoupet voor humberto tan zat te maken, terwijl ik verder helemaal niet wist waar hij zijn verjaardag vierde, en of ik wel echt uitgenodigd was, en of die honderden andere uitnodigingen wel oprecht zijn, en hoe ik dit in vredesnaam ga volhouden iedere week een verjaardag-  

volgens mij was humberto tan dolblij met zijn slagroom. en dat is waar het om gaat. de verjaardag draait niet om mij, niet om iemand, maar om de mensen samen. hoe ze met elkaar omgaan. kijk. als je per ongeluk ineens een hype bent, wordt je door honderden blikken verschillend gezien en besproken, men gaat met je naam aan de haal en daar kun je nauwelijks iets aan doen. maar dat zijn allemaal interpretaties, die niet per se iets met mij of mijn opvattingen te maken hebben. misschien zou je mijn eigen interesse in verjaardagen zelfs kunnen zien als slechts één van de vele verklaringen waarom iemand naar verjaardagen zou gaan. zo zouden we gezamenlijk kunnen kijken: niet naar wie ik nou werkelijk ben maar naar hoe dat beeld ontstaat. en vooral: naar hoe we allemaal naar verjaardagen gaan.

ik kwam humberto tan toevallig tegen op straat. achteraf wist ik niet helemaal zeker of het humberto wel was, maar misschien maakt dat dus niet uit. uiteindelijk is iedereen een bossche bol op zijn verjaardag. 

resultaat van de keestocht

grofcadeau

zaterdag ben ik op verjaardag geweest bij tobias in utrecht. hij vertelde me over een heel wezenlijk en herkenbaar probleem: het cadeau. ‘Ik weet nooit de juiste reactie te geven op datgeen wat mij wordt geschonken. Vaak omdat de geschonken cadeau’s uiteindelijk in de vuilnisbak verdwijnen.’ vorig jaar kreeg tobias een afschuwlijke wandklok van ongeveer anderhalve meter, waar hij braaf voor bedankte, maar ‘mijn geweten staat me meestal pas na enkele maanden toe om zo’n cadeau weg te gooien.’

ik wilde tobias iets geven voor zijn verjaardag dat hij meteen weg kon gooien. zo van: alsjeblieft, bedankt en dat het dan direct in de vuilnisbak verdwijnt. of dat het zelfs niet eens mee naar binnen hoeft, maar gewoon buiten bij het grofvuil kan blijven staan. vroeger werden mijn presenten op een speciale plaats in de kamer uitgestald. voor tobias zag ik de container als cadeautafel voor me: een feestelijke sculptuur op de stoep en dat als tobias maandagochtend wakker wordt, hij uit het raam kan toezien hoe het door verraste vuilnismannen voor hem opgeruimd wordt.

als je een cadeau geeft dat moet worden weggegooid, wordt het gebaar belangrijker dan de materieële waarde van het geschenk. volgens mij is dat een veel oorspronkelijker betekenis van het verjaardagscadeau: laten zien dat je iemand iets gunt, altijd, omdat diegene veel voor je betekent. het cadeau is een symbool voor de onvoorwaardelijke gift, geen verplichting of regel, geen wedstrijd en al helemaal geen flauwe grap. het weggooien van geschenken kan een ritueel worden, eenmalig als het uitblazen van de kaarsen, een soort schoon schip maken maar bovenal een metaforiese blijk van toewijding aan de jarige. 

om half zes ging ik op de fiets naar utrecht. vijf uur later kwam ik aan en gelukkig was het cadeau toen nog helemaal heel.

ik vond dat het cadeau zo groot lelijk en onhandig mogelijk moest zijn. want hoe meer moeite het me zou kosten om het geschenk in utrecht te krijgen, hoe leuker het was om weg te gooien. zo ga je het gebaar goed te begrijpen, als heel veel moeite volkomen zinloos lijkt. na de reis zie je zelf in waartoe je voor iemand in staat bent. dat voelt goed. je kunt iemand een duur horloge geven en zeggen: kijk je betekent heel veel voor me. je kunt ook niets geven maar zelf geloofwaardig zijn en zeggen: ik voel aan mijn verkrampte benen dat je veel voor me betekent.

op een gegeven moment, hier ongeveer, dacht ik niet dat ik ooit nog in utrecht aan zou komen. rechts van het kanaal fietsen is donker en leeg en lang, ik heb nog nooit zoveel zin gehad in een verjaardag: ik wilde mensen zien, in een kring voor mijn part en ik had honger, een vies blokje kaas zou me verwarmen dacht ik. misschien moeten mensen voordat ze op verjaardag gaan eerst een zekere ellende doorstaan, als ritueel, zodat ze werkelijk blij zijn als ze elkaar dan eindelijk zien. 

het cadeau werd niet zomaar aan de weg gezet hoewel ik dat geen probleem had gevonden. nee, het cadeau werd in stukken gebroken en via de trap naar het balkon gesjouwd om het daar naar beneden te gooien. 

hier zie je hoe tobias door de keuken ploegt alvorens de spreekwoordelijke kaarsen uit te blazen. 

tussen de natte was door werden onder andere een bank, kapotte tuinstoelen, een stuk ingepakt laminaatvloer en allerhande kasten naar beneden geworpen.

de buren vonden het niet erg maar ze moesten wel uitkijken dat er geen brokstukken geschenk op hun hoofd terecht kwamen.

en zo eindigde het cadeau voor tobias en al had ik misschien gehoopt dat de restanten er iets feestelijker uit zouden zien, tobias was in ieder geval blij dat hij gewoon een keer iets weg kon smijten op zijn verjaardag. inmiddels voel ik me weer erg goed en ik heb weer veel zin in verjaardagen. soms moet je jezelf even flink kwellen om iets beters te bereiken.